2. Η ΤΑΦΡΟΣ

Η τάφρος σκάφτηκε τόσο όσο νόμιζαν τότε πως χρειαζόταν. Μα ύστερα από λίγα χρόνια, εκείνος που ήταν επιφορτισμένος να φροντίζει για την οχύρωση νόμισε πως έπρεπε να τη βαθύνει ακόμη δώδεκα μέχρι δεκαπέντε πόδια. Επειδή όμως τα θεμέλια των προμαχώνων και των μεσοπυργίων θα έμεναν πάνω από την επιφάνεια της τάφρου, όταν θα γινόταν το βάθεμα της όμοιο παντού, αποφασίστηκε να μείνει ένα κρηπίδωμα ( πατάρι ) με πλάτος πέντε και περισσότερα βήματα για να χρησιμεύσει σαν αντέρεισμα και να κρατά το βάρος των τειχών αυτών. Γιατί όταν το μέρος εκείνο του εδάφους θα αφαιρούνταν οι προμαχώνες θα ξεχώνονταν χωρίς καμία αμφιβολία εύκολα θα έφευγαν τα χώματα και οι προμαχώνες θα γκρεμίζοταν. Σ' αυτά λοιπόν τα κρηπιδώματα ο κ. Λατίνο Ορσίνο διάταξε το 1583 να γίνουν μερικές υπόγειες σύραγγες πλάτους τεσσάρων και ύψους έξη ποδιών. Από τις σύραγγες αυτές με δυσκολία μπορούν να περάσουν μαζί δύο στρατιώτες με τον οπλισμό τους. Κάνοντας μερικές πολεμίστρες στις σύραγγες αυτές είχαν τη γνώμη πως θα μπορούσαν να κάνουν με τα αρκομπούζια μεγάλες ζημιές στους εχθρούς που θα παρουσιαζόταν στο προτείχισμα ( κοντρασκάρπα ). Με την πρόβλεψη αυτή έγιναν οι σύραγγες τούτες κάτω από τρεις προμαχώνες που στοίχισαν στη Γαληνότητα σας μεγάλα ποσά. Οι σύραγγες αυτές επειδή έγιναν σε έδαφος χωμάτινο καταστράφηκαν σε μερικά σημεία από τις πολλές βροχές που επικρατούν το χειμώνα.

FILIPPO PASQUALIGO, RELAZIONE LETTA NELL'ECCELLENTISSIMO SENATO, 1594, Μετάφραση Στέργιου Γ. Σπανάκη, ΜΝΗΜΕΙΑ ΤΗΣ ΚΡΗΤΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ, Τόμος IIΙ, σελ. 2-3, ΒΙΚΕΛΑΙΑ ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ 1953